Drama Club – 42.FST

DRAMA CLUB

Reżyseria: Katarzyna Minkowska

Dramaturgia: Joanna Połeć
Scenariusz: zespół
Scenografia i kostiumy: Łukasz Mleczak
Choreografia: Krystyna Lama Szydłowska
Muzyka: Wojciech Frycz
Reżyseria światła: Maciej Kaszyński
Asystenci: Tymoteusz Sarosiek, Maciej Synowiec
Inspicjentka: Laura Walczak
Technika mowy: Ewa Gajewska-Jasińska
Pracownia plastyczna: Karolina Baczar, Anna Chilińska, Magdalena Dąbrowska, Zbigniew Romanyk, Róża Turlińska
Dział techniczny: Mirosław Bobowik, Mariusz Doroszko, Artsemi Khatkevich, Krzysztof Matosek, Jan Mróz

OBSADA:
Marcelina Budz – EMILIA
Jakub Durniat – MAKS
Julia Kolanek – MILENA
Wojciech Leśniewski – PAN LUCJAN
Stanisław Michalski – ALAN
Agata Nierzwicka - WIKTORIA MARIA
Adam Poboży – ADRIAN
Zofia Tkocz – LENA
Natalia Walaszczyk – PELA
Laura Walczak – MARYLA
Angelika Włoch - RUTA

SEMPLICE MARQUEE — CLICK TO EDIT MESEMPLICE MARQUEE — CLICK TO EDIT MESEMPLICE MARQUEE — CLICK TO EDIT ME

OPIS SPEKTAKLU

It was a large room
full of people
all kinds
and they had all arrived at the same building at more or less the same time
and they were all asking themselves the same questions:
what is behind that curtain?
Laurie Anderson “Born, never asked”

Grupa ludzi spotyka się na terapeutycznych zajęciach z aktorstwa. Wierzą, że nowo nabyte umiejętności pomogą im nawigować w trudnych warunkach, w jakich się znaleźli.

Ktoś musiał porzucić studia na prestiżowej uczelni i ukochaną dziewczynę.
Ktoś walczy, aby się uniezależnić.
Co takiego robi nocami ta dziewczyna, że jest chronicznie zmęczona?
Dlaczego ten chłopak zawsze chodzi tak samo ubrany?
Czy działania tej osoby naprawdę wynikają z troski o słabszych?
Czy świat naprawdę potrzebuje superbohatera?
Twój ulubiony kolor to pomarańczowy czy jasnozielonotrawiasty?

Czy przymierzanie różnych wyobrażonych okoliczności i przeglądanie się w sobie nawzajem pozwoli tej grupie ludzi zbadać tkwiące w podświadomości lęki?
Co takiego musi się wydarzyć, żeby stało się to możliwe?
Psychoterapeuta Irvin D. Yalom powiedział, że “rzeczywistość jest iluzją, a w najlepszym razie zdemokratyzowaną percepcją opartą na konsensusie wszystkich percypujących”. Co się stanie, gdy ten konsensus zostanie zawieszony?

W pracy nad spektaklem punkt ciężkości położony został na budowaniu w grupie poczucia odpowiedzialności za proces twórczy.
Podstawą procesu było konstruowanie przez studentów precyzyjnych, indywidualnych portretów postaci.
Aktorki i aktorzy krok po kroku tworzyli pełnowymiarowe postaci, które następnie przeprowadzali przez szereg działań improwizacyjnych opartych na systemie instrukcji. Instrukcje nawiązywały m.in. do współczesnych technik aktorskich, zadań impro oraz ćwiczeń wykorzystywanych w psychodramie.

W spektaklu wykorzystano fragment książki Emilii Dłużewskiej "Jak płakać w miejscach publicznych".

Czas trwania: 3 godz., 20 min.

Kategoria wiekowa: 14+