SZKOŁA FILMOWA W ŁODZI

KOPCIUCH

Na podstawie dramatu Janusza Głowackiego.

Reżyseria: Cezi Studniak
Muzyka: Łukasz Wójcik-Zawierucha
Scenografia: Michał Hrisulidis
Kostiumy: Barbara Sikorska-Bouffał
Choreografia: Barbara Olech
Przygotowanie wokalne: Marta Skowiera
Asystent reżysera: Waldo Bastida
Asystent reżysera: Filip Wawrecki

Czas trwania spektaklu: 2 godz., 10 min. 
Kategoria wiekowa: 16+

Obsada:
Waldo Bastida – ZASTĘPCA DYREKTORA
Maciej Bisiorek – REŻYSER
Dawid Dąbrowski – OPERATOR
Michalina Dworzaczek – SIOSTRA I
Klaudia Kuźmińska – SIOSTRA II
Sara Lityńska – OJCIEC

Mateusz Rozwadowski – DYREKTOR
Magdalena Sękiewicz – KSIĄŻĘ
Filip Wawrecki – PRODUCENT
Matylda Wojsznis – DOBRA WRÓŻKA
Zofia Wysocka – KOPCIUSZEK
Ines Żuk – MACOCHA

0202
ddkw
jasdn
jnjn-1
Opis spektaklu
Tekst Janusza Głowackiego to studium zniewolenia, braku  perspektyw dla młodych ludzi i niespełnionych marzeń o godnym życiu. Wszystko silnie napiętnowane i osadzone w siermiędze głębokiej komuny, niedającej zbyt wielu szans na jakikolwiek rozwój.
Bieda i system skrajnie ograniczający dostęp do choćby wyobrażenia, na czym polega szczęście i możliwość naturalnego realizowania swoich ambicji, w oczywisty sposób generowały przestępstwa, przemoc i  patologie. Obecnie żyjemy w  czasach nieokiełznanego przyspieszenia i nieograniczonych możliwości.  Jednocześnie jest to czas, w którym dość niepokornie szafujemy pojęciem wolności.  Zniewolenie osiągnęło zupełnie inny wymiar i sami je sobie preparujemy. Doszliśmy do etapu, w którym wygodnie jest być zniewolonym, a patologia weszła na salony i jest objawem możliwości – krzywdzę bo mogę, bo mnie na to stać, ponieważ szczęście mnie nudzi…
Akty przemocy stały się rozrywką, upokarzanie to element socjotechniki, a moralność to pojęcie co najmniej niezręczne.
Ludzkość jest do tego stopnia przebodźcowana, że nie potrafi sensownie określić, czym jest prawda, nawet ta osobista. Zatraciliśmy punkt odniesienia. Wszystko jest tak samo atrakcyjne i  tak samo nieistotne. Istotność dewaluuje się po kolejnym kliknięciu spacji. Nawet realne zagrożenie jak wojna, bardzo szybko i skutecznie  zostaje zgłuszone bezwzględnymi decybelami nieistotnych informacji. System wartości rozpadł się definitywnie i przestał być potrzebny. Cywilizacja – symbol potęgi ludzkiej wyobraźni, wyjałowiła naszą wrażliwość.
O ironio, nasz rozwój stanowi o naszej zagładzie…
„Kopciuch” to baśń o konieczności wygenerowania w sobie na nowo potrzeby współczucia, życzliwości, tolerancji, szacunku, szczęścia i wolności. Bez tych, jakże podstawowych wartości, rychło sczeźniemy na tym łez padole.
Cezi Studniak
2-BASTIDA_PORTRET-1

Waldo Bastida

3-BISIOREK_PORTRET-1

Maciej Bisiorek

4-DABROWSKI_PORTRET

Dawid Dąbrowski

5-DWORZACZEK_PORTRET-1

Michalina Dworzaczek

7-KUZMI„SKA_PORTRET

Klaudia Kuźmińska

8-LITYNSKA_PORTRET

Sara Lityńska

12-ROZWADOWSKI_PORTRET-1

Mateusz Rozwadowski

13-SEKIEWICZ_PORTRET-1

Magdalena Sękiewicz

15-WAWRECKI_PORTRET

Filip Wawrecki 

17-WOJSZNIS_PORTRET

Matylda Wojsznis

18-WYSOCKA_PORTRET

Zofia Wysocka

20-ΩUK_PORTRET

Ines Żuk